Hollywood Babylon, Het boek van Kenneth Anger uit 1959 over de beginjaren van de filmindustrie is zo sappig dat je gemakkelijk vergeet dat de meeste verhalen erin op zijn best half waar zijn. Anger, in lange vorm, beschrijft de schandalen van de allereerste sterren van Tinseltown (waaronder Rudolph Valentino, Roscoe Arbuckle en Clara Bow) tegen de achtergrond van een stad die wordt belaagd door ongebreidelde losbandigheid en hoge glamour.
Terwijl Hollywood Babylon gaat vooral over het nachtleven van die tijd, maar de werkdaggewoonten van vroege filmsterren waren ook behoorlijk wild. Voor onze doeleinden draait het allemaal om de voorbereiding. Daarom vandaag een kleine geschiedenisles, vooral over hoe je je kunt voorbereiden op een historische film.
Vroege films werden opgenomen op orthochromatische film, die niet gevoelig was voor geel-rode golflengten (dus kleuren aan dat uiteinde van het spectrum werden bijna zwart). Blauwe en paarse tinten waren op hun beurt bleek en witachtig. De ongelukkige gevolgen hiervan op het scherm waren talloze: acteurs met een blozende huid zagen er vies uit en blauwe ogen werden leeg en griezelig. De laatste valkuil verijdelde bijna de ambities van de uiteindelijke Academy Award-winnaar Norma Shearer toen D.W. Griffith, De geboorte van een natie regisseur, dat haar ogen veel te blauw waren om enig succes te hebben in de bioscoop.
Om onder dergelijke omstandigheden in de jaren 1910 en '20 een impactvolle (en hopelijk natuurlijke) look te creëren, kregen de meeste acteurs de taak om hun eigen make-up aan te brengen (een gebruikelijke persfoto-opstelling was erg Top Shelf-achtig en bevatte het sterretje bij haar ijdelheid.), en studio's verspreidden gidsen voor het juiste kleurgebruik. Blauwgekleurde vetverf werd aangebracht als foundation en contourschaduw, terwijl de lippen geel werden geverfd. In het echte leven moeten acteurs er echt bizar hebben uitgezien toen ze in de studio aankwamen. Vroege vetverf was structureel problematisch. Omdat het met harde hand werd aangebracht, barstte de oppervlaktelaag vaak als de uitdrukking van de acteur veranderde (niet geweldig voor een medium dat zo sterk leunde op een al te dramatische, stille expressie). Het kan ook gevaarlijk zijn, zoals in het geval van Dolores Costello (de grootmoeder van vaders kant van Drew Barrymore), wier huidskleur en carrière beide onherstelbaar beschadigd waren door vroege filmmake-up. In 1914 ontwikkelde Max Factor, eigenaar van een pruiken- en cosmeticawinkel in Los Angeles, een oplossing in de vorm van flexibele vetverf. Na de uitvinding werd hij de meest gewilde visagist in Hollywood en de leidende figuur op het gebied van cosmetische ontwikkeling voor de industrie.
Factor's persoonlijke benadering van make-upkunsten zorgde voor een aantal specifieke, door de studio goedgekeurde looks. Voor Clara Bow trok hij haar scherp gepunte cupidoboog; De kenmerkende gesmeerde lip van Joan Crawford (die zich tot ver buiten haar natuurlijke lijn uitstrekte) verzachtte de onzekerheden met de dunne lippen van de actrice en was allemaal te danken aan Factor. Industrienormen vereisten ook dat de ogen van acteurs er diepliggend en humeurig uitzagen door ze van wimperlijn tot oogkas te overschaduwen, en wenkbrauwen werden recht, krachtig en heel, heel lang getrokken (denk aan Louise Brooks).
Toen orthochromatische film in de jaren twintig plaats maakte voor panchromatische film, vingen glanzend haar en oogleden de gloed op van gloeilampen die op de set met groot succes werden gebruikt. Factor hield gelijke tred en ontwikkelde specifieke lichtbrekende haarkleurmiddelen die bij deze technische verschuiving pasten, en strooide zelfs goudstof op de pruiken van Marlene Dietrich als daarom werd gevraagd. Hij kon echter niet lang op zijn lauweren rusten: Technicolor was in aantocht, en daarmee kwam een nieuwe reeks cosmetische uitdagingen met zich mee.
Nog een laatste opmerking: in het begin van de jaren dertig creëerde Factor, nog steeds op de panchromatische hoogglansgolf, een gladde lipcoat voor zijn beroemde klanten. De formule zou commercieel verkocht worden als X-Rated, 's werelds allereerste lipgloss. Iets waarvan ik denk dat we er allemaal nog steeds mee bezig zijn.
—Lauren Maas
Afbeelding via Getty.