De #ITGTopShelfie-interviewserie richt zich op de schoonheidsroutines van de lieve, talentvolle en loyale lezersgemeenschap van Into The Gloss. Dien je eigen in op Instagram en plaats je Top Shelfie (tag ons @intothegloss !) en voeg de hashtag toe #ITGTopShelfie voor een kans om op ITG te verschijnen.
Bij mijn familie sta ik bekend onder mijn geboortenaam Sharareh, wat ‘een enkele vonk vuur’ betekent in het Farsi. Sommige van mijn beste vrienden noemen mij Shazza of Shaz, maar voor alle anderen daartussen ben ik Shari Siadat ( @sharisiadat ). Ik heb meer dan de helft van mijn leven in New York City gewoond, en er is geen andere plek waar ik me meer geaccepteerd heb gevoeld. Momenteel zitten mijn kinderen en ik in quarantaine in Amagansett, NY, en we gaan af en toe heen en weer naar ons appartement in Chelsea. We bekijken de dingen van dag tot dag.
brandend haar knippen
Iemand die vroeg: ‘Wat is je werk?’ bezorgde mij vaak golven van angst. Naarmate ik ouder werd, besefte ik dat het niet zo erg was om die vraag niet in één woord (of zelfs maar in één enkele zin) te kunnen beantwoorden. Ik heb me jarenlang aangetrokken gevoeld om te genieten van de vreugde van het opvoeden van mijn drie dochters, terwijl ik ook enorm geïnspireerd werd om creatief te zijn buiten het moederschap. In de vroege uren voordat ze zouden opkomen, stroomde er een stortvloed aan creatieve ideeën binnen en merkte ik mijn verlangen om op grotere manieren bij te dragen aan de wereld. Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik er niet bij hoorde en geen ruimte kon innemen, wat mij ervan weerhield mijn dromen na te jagen. Toen ik eenmaal die mentale beperkingen had opgeheven en het verhaal had herschreven over hoe ik mezelf in de wereld zag, verdwenen de barrières voor mij uit de weg. De persoonlijke uitdagingen om me als Iraanse vrouw mooi te voelen, kwamen tot uiting in modellenwerk, beweging, schrijven en zelfs tuinieren, en het delen van wat ooit mijn schaamte was, werd mijn superkracht. Na jaren van ontdekken en doen, zou ik mezelf het beste omschrijven als auteur, activist en ondernemer.
Ik ben een vroege vogel. Elke ochtend word ik ergens tussen 04.40 en 05.30 uur wakker, laat mijn hond buiten, drink een liter water, zet koffie en neem Alkamind Bessengroen En Mineralen poeders. Ik neem het groene poeder een paar keer per dag voor energie, en ik krijg niet langer die verlangens en crashes in de middag. Ik heb hun Zuurtrappende alkalisator in mijn koffie om ervoor te zorgen dat mijn lichaam de dag niet zuur begint. Ik ben ook een grote fan van Alkamind Zwartzaadoliesupplement , waardoor mijn lichaam minder pijnlijk aanvoelde en veel van mijn ontstekingspijn werd weggenomen. Voordat u Alkamind leerde kennen via voedingsdeskundige Sara Wragge Ik kreeg last van ontstekingen door overmatig sporten en het eten van veel dierlijke eiwitten. Nu bekijk ik mijn voeding als een manier om mezelf medicijnen te geven via voedsel – en het werkt. Daarna ga ik naar buiten om op mijn bankje te zitten, verbinding te maken met mijn tropische planten, hun verschillende aroma's in te ademen, te luisteren naar de vogels die fluiten en de oceaan te beuken, de wind te zien dansen tussen de bladeren en de glorieuze zon te zien opkomen. Op deze momenten heb ik het gevoel dat ik een voorsprong heb op de wereld. Ik zet mijn intenties voor de dag en doe een aardingsoefening om mezelf eraan te herinneren wie ik ben en waarvoor ik op deze aarde ben gezet. Mijn hoofd leegmaken en dat innerlijke werk doen voordat de e-mails, de kinderen en de telefoontjes binnenstromen, herinnert me eraan verbonden te blijven met mijn kernenergie. Dit is een praktijk die ik niet als vanzelfsprekend beschouw.
Ik hou echt van surfsessies bij zonsopgang - het gevoel om met een energiebron naar de kust te rijden is tegelijkertijd opwindend en nederig. Als surfer heb ik geleerd hoe belangrijk het is om mijn huid en haar te beschermen tegen de felle zon en het zoute water. Als ik tijd heb, maak ik mijn haar vaak nat voorafgaand aan een surfsessie en borstel ik kokosolie in voor een laagje bescherming op mijn lokken. Als ik thuiskom, gebruik ik onmiddellijk het diepe conditioneringsmasker van Briogeo om eventuele schade door de zee te herstellen. Voor mijn huid ben ik groot fan van Zinka-zinkoxide – er gaat niets boven het zien van een dikke laag zink op je huid om te weten dat je volledig beschermd bent. Het is als een wetsuit voor mijn gezicht. Mijn nieuwste obsessies zijn gezichtsolie, waar ik verliefd op ben geworden Plant People's Revive en Virgin Marula-olie van Drunk Elephant. De Revive ruikt gewoon goddelijk en bedekt mijn huid zonder vettig aan te voelen (of er uit te zien). Ik wrijf het zo vaak mogelijk over mijn gezicht, nek en decolleté, en soms breng ik het gewoon aan alleen voor de geur. Voor mij is het de 2020-versie van Vintner’s Daughter. Om het vast te zetten, leg ik de dronken olifant er bovenop. Ik zie er zo fris uit, alsof ik net uit een gezichtsbehandeling kom. Ik vind het geweldig hoe ik er met blote gezichten uitzie, maar het is ook een zijdezachte basis voor make-up.
Twee keer per jaar krijg ik een PRP-behandeling van mijn dermatoloog om mijn huid op natuurlijke wijze collageen aan te laten maken. Ik verloor een aanzienlijke hoeveelheid haar na mijn tweede en derde zwangerschap, en PRP hielp me het haar terug te laten groeien waarvan ik dacht dat het definitief verdwenen zou zijn. Ik zie ook zo'n verbetering in mijn algehele huidtextuur en toon op mijn gezicht. Het is mijn beste huidverzorgingsgeheim: je krijgt langdurige, langzame resultaten die je misschien niet eens merkt, totdat je beseft dat je huid er tien jaar jonger uitziet.
Als Iraans-Amerikaan van de eerste generatie, die opgroeide in een zee van blond haar en klasgenoten met blauwe ogen, bracht niets mij meer schaamte teweeg dan mijn unibrow. In een wanhopige poging om te verbergen hoe ik eruitzag, mocht ik eindelijk die haartjes plukken vlak voordat ik naar de achtste klas ging. Ik dacht dat dunne wenkbrauwen het symbool waren van schoonheid en witheid. Die haren vormden de brug naar mijn afkomst, maar ik voelde een golf van opluchting dat ik met deze verwijdering misschien wel zou passen. Door de jaren heen heb ik met zoveel dingen geëxperimenteerd om tekenen van mijn etniciteit te verwijderen: ik zou bleken mijn armhaar en snor (het branderige gevoel en de geur van Jolene zal mij vele levens achtervolgen). Vervolgens ging ik over op waxen thuis, en eventuele haartjes hadden geen kans om te overleven. Van het kleuren van mijn haar tot het dragen van gekleurde contactlenzen, het veranderen van mijn lichaamsvorm door middel van lichaamsbeweging en het laseren van haren die mijn etnische achtergrond zouden doen vervagen: ik probeerde de onzekerheden die binnenin rondwervelden te kalmeren door mijn uiterlijk te manipuleren.
Toen werd ik moeder. Mijn eerste twee dochters waren volledig Amerikaanse blondines met een lichte huidskleur. Hun gelaatstrekken vertegenwoordigden hoe ik er mijn hele leven zo graag uit wilde zien. Mijn jongste kind was echter een donkerharige replica met donkere ogen van de jongere zelf die ik had ontkend. Hoe kon ik dit kleine meisje leren van zichzelf te houden terwijl ik me nog steeds schaamde voor mijn eigen spiegelbeeld? Als daad van acceptatie groeide ik in mijn unibrow. Het is drie jaar geleden dat ik mijn natuurlijke wenkbrauwen heb laten rocken en er is geen enkel moment geweest waarop ik achterom heb gekeken. Ik heb me nog nooit zo zelfverzekerd, kogelvrij en vredig gevoeld met mijn uiterlijk.
Toen ik las over de angst die mensen voelden omdat ze tijdens de pandemie hun wenkbrauwen niet konden laten bijwerken, moest ik toegeven dat ik zelfvoldaan was. Ik had mijn wenkbrauwen uitgezocht! Toen begonnen de grijze tinten steeds meer op te vullen. Niet slechts een paar – volledige delen van mijn hoofdhuid werden parelachtig zilverwit. In eerste instantie vond ik troost in het feit dat ik niemand zag – toen kwam Zoom in mijn leven. Ik probeerde het te verbergen, maar langzaamaan ging mijn hele haarlijn meedoen aan het zilveren leger. Ik dacht dat ik thuis zou gaan kleuren, maar ik werd bang. En dan nog een 'a-ha'-moment: grijs is mijn nieuwe unibrow. Ik besloot dit haar te laten groeien. De afgelopen zes maanden besefte ik hoe bang ik ben voor ouder worden en hoeveel ik nog steeds geloof in de onzin dat we er jong uit moeten zien om als aantrekkelijk te worden beschouwd. Mijn moeder zei (en doet dat nog steeds) dat ik weer kleur aan mijn gezicht moest toevoegen, dat ik te jong ben om grijs te worden, dat ik mezelf laat gaan. Langzaam deconstrueer ik deze delen van mezelf en maak ik opnieuw verbinding met wat ik weet dat ik ben: een wilde vrouw, tijdloos en tijdloos, soms bekend om haar twee wenkbrauwen en donker haar, soms met één wenkbrauw en grijze tinten.
Ik heb niet zoveel make-up gedragen als vóór COVID-19, maar één product dat ik gemakkelijk op meerdere delen van mijn gezicht kan dragen is Glossier’s generatie G lippenstift erin Ritssluiting . De matte formule en de roodoranje tint zijn zacht genoeg om 's ochtends te dragen en krachtig genoeg om me 's avonds mee te nemen. Ik hou er ook van om een paar veegjes op mijn wangen en oogleden te deppen voor een monochrome look. Sinds 1998 gebruik ik een tandenborstel om mijn wenkbrauwen op te poetsen, vorm te geven en vorm te geven. Het is de meest effectieve manier die ik heb gevonden om deze haartjes te verzorgen; mijn kinderen gebruiken nu ook graag mijn ‘wenkbrauwenborstel’. Ik was ook graag mijn make-up af met CeraVe Foaming Facial Cleanser. Het is zacht, zelfs rond mijn ogen, het haalt echt alles weg, en ik waardeer dat het in elke drogisterij te vinden is. Mijn kinderen gebruiken het ook onder de douche om hun gezicht en lichaam te wassen, maar ik neem liever een mineraalbad mee Ik ben dol op de Mermaid Glow Salt Soak van Baja Zen . Elke keer dat ik dat doe, doorloop ik een ritueel met Goop's Dry Brush, beginnend bij mijn voeten en werkend naar het hartchakra om het bloed in beweging te krijgen.
Mijn nummer één schoonheidsregel is: zeg nooit nooit. Ik had nooit gedacht dat ik mijn unibrow terug zou laten groeien na zoveel jaren dat ik me erdoor gekweld voelde, en hier ben ik 25 jaar later en voeg er kristallen en kleur aan toe voor extra uitstraling. Ik had nooit gedacht dat ik mezelf grijs zou laten worden, maar ik doe het. Ik kan terugkijken naar foto’s van mezelf waarop ik er ‘mooi’ uitzie – de dunste, meest verzorgde versie van mezelf – en me herinneren hoe ik me toen innerlijk voelde. Daarom ben ik echt moe van wat ik de gecureerde diversiteitsbeweging noem. Ik wil gezichten zien die nog nooit eerder zijn getoond. Ik wil de verhalen horen van degenen die nooit een platform hebben gekregen. Authentiek leven is een evoluerende praktijk die consistent werk en aandacht vereist. Daarom is het altijd een fris perspectief.
– zoals verteld aan ITG
Foto's via de auteur